Carpe Diem

Ken je dat, die dagen dat je echt gelukkig bent? Alles klopt; liefde is overal, je geniet van de bomen, de sprinkhaan, de mensen op straat, de zon, de maan. Het is goed. Heerlijk zijn die dagen. Ze zijn bijzonder omdat er veel dagen zijn waarop het niet zo is. We zijn druk, druk, druk. We jagen onze idealen na (lees: de hang naar perfectie en de normen van onze uit de hand gelopen consumptie en prestatie maatschappij). We zeuren over wat niet gaat zoals we willen, we zeulen de shit uit ons verleden mee en we reiken naar de toekomst, want dan wordt alles beter.

En dan opeens zo’n bericht. Een dierbare of naaste die je goed kent is plotseling overleden, ligt kritiek in het ziekenhuis of heeft de diagnose “niet lang meer” gekregen. De wereld trekt in slowmotion aan je voorbij. Als in een roes hoor je de stemmen bij de kassa, de cassiëre lijkt een wassen beeld en het wisselgeld staart je aan. Thuis dringt net op tijd tot je door dat de pan op het fornuis al een tijdje om hulp roept. Je kijkt naar de bomen, de sprinkhaan, de mensen op straat, de zon, de maan. Je ziet de kwetsbaarheid. De betrekkelijkheid. Je staat, zoals ze dat zeggen, weer met beide benen op de grond.

Carpe diem quam minimum credula postero (Pluk de dag, vertrouw zo weinig mogelijk op de volgende) wist de Romeinse dichter Horatius al voor onze jaartelling begon. Slimme jongens die Romeinen. Het is een zin die mij steeds weer te binnen schiet als ik zo’n moment mee maak. En iedere keer ben ik vastberaden dit uit te voeren.

“Tsja, zo is het leven”, zei een vriend van mij vandaag nadat ik vertelde over weer een slecht nieuws bericht. Ik was boos, en dat ben ik nog steeds. Waarom? Het getuigt van weinig empathie, maar hij heeft wel gelijk. En ik weet niet welke van de twee mij het meest boos maakt.

Ik voel onrust, frustratie en verdriet. Ik begrijp even niets meer van “het” leven. En morgen? Morgen wacht mijn werk, mijn to do list, de hond die uitgelaten moet worden en de afspraak op een terrasje bij de Nijmeegse vierdaagsefeesten. Morgen ga ik door met in mijn achterhoofd deze rare dag. En overmorgen… en volgende week… dan maak ik mij weer druk over de toekomst, over alles wat niet loopt zoals ik het wil en over de shit die ik met mij mee zeul. Tsja, zo is het leven…

Een bijdrage van April Ranshuijsen, Foto: Harold Lloyd Flickr