Jerphaas | coaching • therapie • familieopstellingen

Wie heeft er weleens een man zien huilen op kantoor? En dan niet om Marco van Basten die afscheid neemt in San Siro of omdat er een ster in de voorruit zit van zijn nieuwe Audi, maar gewoon: om de hardcore shit in de kantoorjungle?

Om de eikel die de baan krijgt die hij al zolang wilde. Om de trieste straten en niemand die naar hem luistert. Om de koude koffie over zijn toetsenbord terwijl zijn lievelingscollega tegen hem loopt te schelden. De koffieautomaat die hem aangrijnst na zijn mislukte PowerPoint.

Misschien ben ik een uitzondering, maar ik heb het nog nooit gezien: een huilende kantoorman. Ik heb het even nagevraagd, maar huilen op kantoor doe je niet als man, dat is een teken van zwakte. Je kunt nog beter naakt naar kantoor komen dan huilend, hoorde ik laatst een man met een baard zeggen. Mannen slaan heel hard op het toilet met hun vuist tegen de spiegel en dan hebben ze een paar weken last van hun hand. Zo reageren zij het af, zei hij.

Mannen zijn ook altijd heel erg bang voor huilende vrouwen. Panisch. Zet een huilende vrouw op een willekeurig kantoor en je ziet de mannen gillend rennen, als ratten van een zinkend schip. Ze denken dat zo’n vrouw besmettelijk is. En dat, als je je om haar bekommert, je meteen met haar moet trouwen, elke avond met haar over gevoelens moet praten, nooit meer met je vrienden naar de kroeg mag en dat je allemaal feminiene details te horen krijgt.

Jongens. Hou eens op. Woede is de oplossing niet. Woede komt vroeg of laat als een boemerang terug. Huilen daarentegen, is opluchting. Even de ventielen open en weer doorgaan. Een huilbui haalt de scherpe randjes van je arrogantie en geeft diepte aan je oppervlakkigheid. Huilen zou op kantoor net zo normaal moeten zijn als gapen tijdens de vergadering en veel te dronken worden op de vrijmibo. Als je mag lachen, flirten en scoren op kantoor, waarom zou je dan niet mogen huilen?

Hoezo onprofessioneel? Nee, alles opkroppen en dan op een dag exploderen van de burn-out: dát is lekker professioneel. En waarom zou je bang zijn voor huilende vrouwen? Dat ze je bijten of dat ze smelten? Een zakdoekje, een voorzichtig grapje en een glas water – klaar. Makkelijker dan praten over Heel Holland Bakt.

Aan al die mannen die zichzelf zo professioneel vinden zou ik dan ook willen adviseren: probeer het gewoon eens: huilen. De stoerste man begint en vervolgens golft de emotie als een rijtje dominostenen door de kantoorjungle. Het hele kaartenhuis lazert in elkaar. En daarna weer samen opbouwen, dat is toch schitterend.

Fakende collega’s die manipuleren met hun tranen, of collega’s die misbruik maken van huilende collega’s mag je slaan. Maar een oprecht huilende collega moet je koesteren. Dat is een collega die het kan schelen.

Ja maar. Ik hoef nooit te huilen om mijn werk, ik ontleen mijn identiteit er niet aan, ik huil alleen om de echt belangrijke dingen, hoorde ik laatst een man riposteren. Ik zou zeggen: als je werk niet belangrijk genoeg is om een potje om te janken, wordt het tijd voor een andere baan.

Japke-d. Bouma is auteur van de Gids voor de kantoorjungle
Dit artikel verscheen ook in de nrc.next op 12 november 2014. Foto’s: Gracie Hagen