Op het station staat een stille trein met dichte deuren. In de trein zitten mensen. Wij staan op het perron en kunnen er niet in. Zij kunnen er niet uit. We willen allemaal naar Haarlem. Een treinreis van amper tien minuten. Wat nu dus niet gaat. Want de trein rijdt niet verder als de deuren het niet doen. Logisch lijkt mij. Ik kijk om me heen en wacht.
Wachten is een uitermate interessant fenomeen vind ik. Stilstaand water waarvan de onderwaterwereld even aan het oppervlak verschijnt. Een schijnbare stilstand, want binnen leeft een wereld vol beweging. Wachtend op een treinstation verdwijnt de illusie en komt het troebele water tot rust. Helder wordt het water. En alles wat rennend en vliegend verstopt blijft, wordt opeens zo helder als glas op een station vol wachtende mensen.
