Nieuwsberichten met als sleutelwoord: therapie

Je vindt hier de nieuwsberichten van Jerphaas die geïndexeerd zijn op het woord: therapie

Workshop ontwerpen voor Correspondent.nl

Jessica Best

Onlangs kon je hieronder lezen dat ik in gesprek mocht met DeCorrespondent. Maaike Goslinga, Jessica Best en ik hebben twee uur gesproken over fouten maken. En dat was geweldig leuk om te doen!

De Correspondent wordt wereldwijd bejubeld. Van Londen tot New York lopen journalisten en krantenmakers met hen weg. Dat geeft de indruk dat die Correspondenten met zijn allen briljant zijn. Nu zijn ze dat wat mij betreft ook, maar niet vanwege dat succes. Dat succes is het gevolg van iets; hoe ze met mensen omgaan. Met mensen zoals ik, lezer en abonnee. En dat wilde ze delen op het het International Journalism Festival.

Samen hebben we voor dit grote festival een therapeutische groepsworkshop ontworpen. Ze hadden natuurlijk gewoon een lezing over hun succes kunnen geven. Maar De Correspondent wilde in Italië iets op gang brengen. Een andere manier van communiceren. En dus kozen ze voor een groepstherapie sessie met een knipoog. Omdat ze donders goed in de gaten hebben dat de journalistiek moet veranderen om weer het vertrouwen van lezers te krijgen. En dat doe je, net als ik dat in de praktijk doe, door jezelf te laten zien. Je goede én je minder goede kanten.

In de link onderaan lees je, in een artikel geschreven door Ernst-Jan Pfauth, waarom de Correspondent met mij als abonnee in gesprek ging.

For the International Journalism Festival in Perugia, @jessicabest87 and I designed our ‘group therapy session’ with a @decorrespondent member, therapist @jobse. He shows that readers are powerful contributors of expertise, not just bystanders: https://t.co/82rq000rY4 — Maaike (@maaike_goslinga)

Het Ferrari gevoel

Ze was altijd druk en had altijd haast. Bij alles wat ze deed leek het of ze met een Ferrari door de stad scheurde en daarmee haar taken vervulde. Vol gas optrekken, met piepende banden door de bocht, uitwijken voor al die andere overbodige verkeersdeelnemers, en dankzij de ABS weer op tijd stilstaan voor het volgende verkeerslicht. Achttien uur racen per dag. Thuis en op het werk. Dag in dag uit. Week in week uit. Eigenlijk al haar hele leven lang. Slechts zes uurtjes slapen en ook daarin heftige dromen met bloedstollende achtervolgingsscenes. Angst om te falen. Angst voor afwijzing. Angst voor werkelijk contact. Altijd op pad. Altijd op de vlucht. Op zoek naar goedkeuring en acceptatie. De wereld lag ermee bezaaid, maar zij ging er zo hard aan voorbij dat ze het helemaal niet opmerkte.

En zo kwam ze ook bij mij. Ze deed haar verhaal ronkend en snel: dat alle anderen zo passief waren en dat zij alles zelf moest doen. Ze kon haar ergernis niet meer onderdrukken en dat droeg niet bij aan een oplossing, integendeel. De wanhoop in haar leven kon ze wel onderdrukken, maar ook dat hielp niet. Zij was Sterk. Snel, bijna Perfect, en ze deed het voor de Anderen. Ze offerde zich op. En ze beleefde er maar weinig vreugde aan. Maar het moest. Van wie? Geen idee. Het moest! Gewoon! Omdat het moest!

Of ik het onderhoud maar even wilde doen

Deze Ferrari was op. Er was heel veel achterstallig onderhoud. De dashboardlampjes knipperden rood en oranje, dus er moest iets gebeuren. Of ik het onderhoud maar even wilde doen. Niet voor haar, maar voor die anderen. Snel en perfect. Dan kon ze weer verder. Tijdens de intake bleef ze in de auto zitten met het gas erop, alsof ze bang was dat de motor zou afkoelen en dan minder zou presteren. Het was voor haar onmogelijk om even uit te stappen en de sleuteltjes aan mij te geven. Ze deed haar
verhaal op volle toeren. De uitlaat was niet meer helemaal fris, dus je kunt je voorstellen hoe dat klonk. Het was voor mij onmogelijk om zo contact met haar te maken. Ik stelde wel vragen en tikte tegen het raampje, maar ze verstond me niet; overstemd door de lekkende uitlaat en zwaar ratelende mechanica.

De lucht om ons heen begon door de uitlaatgassen al aardig te meuren. ‘Is dit wat er bij je thuis ook gebeurt?’ schreeuwde ik. De motor maakte even iets minder toeren. ‘Is dit wat jij wilt dat er gebeurt?’ Ze liet het gas abrupt los; de motor draaide nu stationair. ‘Is dit wat je huisgenoten willen dat er gebeurt? Vinden zij je nog wel aardig?’

Klik. Stilte.

Als jij de motor niet stilzet, dan kan ik er niet aan werken. Aan een oververhitte motor brand ik mijn vingers. Daar bedank ik voor.’ Ze begreep het. Met een heel klein beetje opluchting en een heleboel tegenzin. ‘Wat zou je eigenlijk willen?’ Ze keek weg en aarzelde. Rust? Liefde? Geborgenheid? Ze wist het niet goed. ‘Mooie doelen’ prees ik haar, ‘Ga je die zo bereiken?’
En pas toen, heel langzaam, draaide ze zich naar me toe.

een artikel van Rolf Torenbeek, Foto: Axion23

De cliënt weet het het beste

“Iedereen noemt zich coach tegenwoordig!” Ik hoor deze of een soortgelijke zin wel eens. Met soms nog de toevoeging dat er een landelijk keurmerk moet komen. Tot een paar jaar terug ging ik mij verdedigen als iemand mijn vak ter discussie stelde. Ik sta voor kwaliteit, was mijn gedachte, dus moet ik bewijzen dat ik dat lever. Dan ging ik vertellen hoe ik werk, en trok ik een potje voorbeelden open. Gelukkig doe ik dat niet meer. Dat was erg vermoeiend.

Er is namelijk maar één manier om mensen te laten ervaren hoe je werkt, en wat ze dat oplevert, en dat is iemand in begeleiding nemen. Je kunt niemand uitleggen hoe een ijsje smaakt. Iedereen heeft zijn eigen smaakpapillen en zijn eigen bril waardoor hij of zij naar de wereld kijkt. En mijn manier van werken is anders dan andere begeleiders, omdat ik ik ben. Omdat ik mijn karakter niet uit kan schakelen.

Lees verder

In therapie op tv

Gisteren is de serie In therapie weer begonnen bij de NCRV. Zes weken lang kun je je deze zomer iedere werkdag om 22:45 uur op Ned 2 verlustigen aan botsende mensen die worstelen met hun verlangen en onvermogen het leven vorm te geven.

In therapie is leuk om naar te kijken. Het is ontroerend, en soms knettert het en zindert de spanning van je scherm. Bijna alles wat er speelt in therapie en ook daarbuiten, komt aan bod. Wat kun je wel en niet doen als therapeut? Kun je houden van mensen in een werkrelatie? Hoe ver gaan cliënten als ze de weg kwijt zijn? Mag je als cliënt je therapeut manipuleren?

Lees verder

Dan is er iets mis met je

Ben je ziek als je hulp vraagt aan een coach, psycholoog of therapeut? Nee. Maar toch ervaren veel mensen dat zo. En daarom vragen ze soms niet om hulp. Dat is niet zo gek, maar wel jammer. Van goede begeleiding word je namelijk gelukkiger.

Tien jaar geleden zei ik: “Als ik een praktijk open dan is dat er niet één met een drempel bij de voordeur, maar met een glijbaan (omdat glijbanen in speeltuinen voorkomen). Coaching en therapie hoort namelijk ook leuk te zijn. Niet leuk als in: laten-we-al-je-moeilijkheden-maar-onder-het-kleed-schuiven’. Maar leuk als in: ontdekken-dat-je-eigen-gras-groener-is-dan-je-dacht en leuk als in samen-speuren-naar-een-oplossing.

Hoe komt dat zo, dat mensen die drempel zien. Is hij er? En hoe komt dat?

Lees verder

Jerphaas is een NVPA erkende praktijk

nvpa-groot
NVPA

Na 4 jaar opleidingen en 3 jaar praktijkervaring is het eindelijk zover. De praktijk is op 1 december 2010 erkend door het NVPA (Nederlands Verbond van Psychologen, Psychotherapeuten en Agogen).

“Het NVPA is een professionele beroepsvereniging voor therapeuten die werken binnen de geestelijke gezondheidszorg. Het NVPA is opgericht in 1975 en richt zich vooral tot de goed opgeleide therapeuten die, hoe verschillend ze ook werken, samen willen blijven zoeken naar wat hen verbindt, en naar waar het in hun leven en werken met mensen echt om gaat. Professionele deskundigheid, kennis van de menselijke levensloop als zinvol gebeuren en ervaringsdeskundigheid, zijn belangrijke uitgangspunten binnen het NVPA.”

Voor mij als coach betekent de erkenning vooral een erkenning van mijn werk, ervaring, inzet en opleidingen. Voor cliënten betekent het dat gesprekken voortaan deels vergoed kunnen worden door verschillende verzekeraars. Lees meer over de NVPA.

Het landschap

Veel mensen praten over veranderen. Soms is dat ook het afgesproken doel van training, therapie of coaching. Meestal wordt er echter niet veranderd. Het is vaak niet nodig, en meestal onwenselijk. Hoe kan dat?

Mensen willen in de eerste plaats helemaal niet veranderen. Mensen willen geen ander karakter of identiteit. Stel je voor, je zou jezelf niet meer herkennen in de spiegel, en doodsbang worden. Mensen willen meestal niet zozeer veranderen, ze willen zich vaak simpelweg vooral prettiger voelen.

Lees verder