Nieuwsberichten met als sleutelwoord: ouders

Het potje en het podium

auteur Jasper Jobse163 keer gelezen

Ik zit in een zaal met tweehonderd collega therapeuten. Op zo’n rode congresstoel; stapelbaar geen armleuningen. Vooraan op het podium staat Wibe Veenbaas. Een fijne leermeester. We krijgen allemaal de opdracht een gedicht te schrijven met als titel “Het is de aard van het bestaan, de dingen die niet overgaan.”

Ik begin te schrijven en zonder het op te merken, ben ik weer kind in onze oude keuken met de versleten houten vloer. Het is die dag dat mijn moeder het potje liet vallen. We zijn arm, maar mijn moeder staat erop toch biologisch te eten. Ze komt thuis met een volle tas en het potje valt over de rand.

Het is die dag dat mijn moeder het potje liet vallen

Het is dat ene potje, dat niet mág breken. Dat wat ik het liefste eet. Elke dag. Het broodbeleg van gemalen hazelnoten en rozijnen. Je moet weten dat zo’n potje tegenwoordig € 8,50 kost.
Ik buk en zeg dat ik alle scherven er wel uit zal halen. “Nee.” zegt ze. “Alles gaat in de vuilnisbak.” “Maar…” probeer ik nog. “NEE!”

Ik snap het niet. Maar weet dondersgoed wat dat betekent. Dat betekent dat ik het een hele maand niet kan eten. Och was papa maar hier. Die kocht gewoon een nieuwe. Papa heeft geld genoeg. Maar papa’s naam mag hier in huis niet genoemd worden. Hij is hier nog nooit binnen geweest.

Ruim voor tijd ben ik klaar met mijn gedicht. Ik kijk om me heen en zie veel mensen schrijven. Grappig zonet was ik me niet bewust dat we met zoveel zijn, nu weer even wel. Wibe geeft aan dat de tijd om is en vraagt wie er iets wil delen. Zo snel als mijn gedicht kwam, gaat ook mijn vinger omhoog.

Hij nodigt me uit en ik loop naar het podium. Bij de drie tredes omhoog veranderd er iets in mijn benen. Mijn lijf weet wat ik ga doen. Wanneer ik vooraan op het podium sta beginnen mijn knieën te knikken en wanneer ik wil spreken; komt er niets uit. Ik kan geen woord zeggen. Tweehonderd paar ogen kijken naar me. Zien een man waar geen woorden uit komen.

Ik kan geen woord zeggen

Wibe loopt naar me toe, gaat achter me staan en mijn lijf leunt zachtjes tegen hem aan. Mijn knieën stoppen met knikken, mijn keel stopt met knijpen. Wanneer ik denk dat hij weg zal stappen blijft hij nog even staan.

Ik kan voelen dat het goed doet, maar dat ik zo niet kan vertellen. Er is iets dat nog niet klopt. Dan stapt hij naar achteren. Alsof hij zonder woorden zegt: je moet het wel zelf doen, maar hoeft het niet alleen te doen.

Dan begin ik. Ik spreek over volle potjes en gevoelens van leegte. Het vervult me.

Foto: Gareth Hubbard, Unsplash

Het kind van zijn dromen

auteur Marjo Crombach2.546 keer gelezen

Reeds dagenlang trokken ze door de woestijn. De watervoorraad was flink geslonken en terwijl ze de zon door hun hoofddoeken voelden branden, hunkerden ze naar de koelte van de volgende oase. Naarmate de dag verstreek, verstomden de verhalen. Het beetje energie dat hun nog restte, hadden ze hard nodig voor de uitputtende reis.

Plotseling zag een van hen, hij was de leider en reed daarom voorop, in de verte iets op de grond liggen. Wat het was, was niet meteen te zien. Hij gaf zijn kameel nog één keer de sporen en zag, dichterbij gekomen, de armzalige resten van een ineengezakt menselijk lichaam.

Lees verder →

Waarom gaan mensen scheiden?

auteur Jasper Jobse4.721 keer gelezen

Van de geliefden die trouwen gaat 38%* weer scheiden. En dat percentage stijgt nog steeds. In Amerika ligt het percentage al op 50%. Dat is hoog.

De opgegeven redenen voor al die scheidingen variëren nogal. Zo wordt in onderzoeken geldproblemen vaak genoemd. Zijn er evolutietheorieën die beweren dat mensen in essentie niet monogaam zijn. En er zijn ideeën dat mensen in de moderne-tijd hun partner inruilen zoals ze met hun mobiele telefoon doen; het nieuwste model nemen.

Bij veel verklaringen krijg ik het gevoel dat ze vooral over externe factoren of de biologie gaan. Ik geloof dat het antwoord dichterbij ligt.

Lees verder →

Jezelf op je nek zitten

auteur Jasper Jobse4.909 keer gelezen

We doen het allemaal wel eens; onszelf straffen. Jezelf straffen omdat je iets niet goed deed, niet goed zag of zei. Jezelf straffen is niet handig, niet constructief, en toch doen heel veel mensen het. En we doen het ook nog eens bijna altijd onbewust. Iedereen heeft er zijn eigen voorkeursvorm voor. Een eigen vorm die we makkelijk vergoelijken, waardoor het lijkt alsof je jezelf helemaal niet straft.

Ik deed het gisteren nog. Ik stond in de supermarkt met mijn mandje vol. Ik zag lekkere frambozenjam staan. Hij was nog in de aanbieding ook. En wat deed ik? Ik liet hem staan… “Jij hebt genoeg uitgegeven!” ging er door mijn hoofd. Vijf minuten later stond ik buiten. Zonder jam. Met spijt. In de auto terug naar huis had ik in de gaten wat er aan de hand was. Ik had mijzelf gestraft door mijzelf iets te ontzeggen. Maar waarom? Ik, die zo veel schrijft over verlangen? Ik kon mijzelf niet eens met een potje jam verwennen?

Lees verder →

Ik stond erbij

auteur Jasper Jobse2.336 keer gelezen

Er zijn van die momenten dat je je als man totaal geen houding weet te geven. Geen doel voor jou om te bereiken. Niets om je tanden in te zetten. Maar je aanwezigheid is gewenst, broodnodig zelfs. Dus daar ben je dan, met weinig meer te doen dan geconfronteerd worden met je eigen emoties, een beetje met de tijd boksen. Ik schat zo in (ben geen vader) dat wanneer je vrouw gaat bevallen zo’n moment is. Dat hoe je het ook doet je het toch niet goed doet, en dat het feit dat je erbij bent dan weer sowieso gewoon helemaal goed is.

hoe je het ook doet je het toch niet goed doet

Niels van Koevorden maakte een prachtige documentaire over ‘de machteloze bijrol’ (zoals Martijn Simons het in de Volkskrant mooi verwoord) van drie aanstaande vaders voor, tijdens en na de bevalling.

” Stuk voor stuk proberen Bart-Jan, Marc en Ernest het beste voor hun vrouwen te doen, en staan ze uiteindelijk geroerd te kijken naar hun pasgeboren kind, de een in tranen, de ander telkens ‘Goed zo, moppie’ mompelend als de baby zijn eerste kreten slaakt. ‘Ik stond erbij’ is een schitterende ode aan de vrouw, aan het leven, gezien door de ogen van de man.” 

Martijn Simons

Vanaf september 2014 is de documentaire op dvd te koop.

Nederlanders zijn niet zo goed in excuses maken

auteur Axel Wicke3.011 keer gelezen

Voor Duitsers is het tonen van schuldbesef een daad van verzoening. Voor de Nederlanders is het al gauw een vorm van ‘door het stof gaan’.

Met de herdenkingen is Nederland weer bezig met het (oorlogs-) verleden. Daarmee zijn verzoening, de omgang met eigen schuld en verontschuldigen thema’s die in de lucht hangen: Sulawesi, Zorreguieta, Tweede Wereldoorlog.

Wij zijn beiden Duitsers die allang in Nederland leven. Wij zijn in Duitsland opgegroeid met collectieve schuld, werden elk jaar op school met het ‘Derde Rijk’ doodgegooid en vaak op de speeltuin in het buitenland door de andere kindjes met de Hitlergroet ontvangen. Ons is geleerd: wie over zijn schaduw springt, schuld bekent en zijn excuses aanbiedt, ‘beweist innere Größe’ (legt innerlijke grootheid aan de dag).

Lees verder →

Volwassen worden

auteur Jasper Jobse4.363 keer gelezen

Volwassen worden. Het klinkt zo eenvoudig. Maar wat is het eigenlijk? Betekent het dat je geen kind meer bent? Dat je iemand anders wordt? Leer je iets af of iets bij?

Word je volwassen omdat je op kamers gaat? Omdat je je eerste vriendje of vriendinnetje krijgt? Omdat je doet zoals je ouders je vertelden dat een volwassene doet? Of omdat je het juist heel anders doet dan je ouders? Scheur je je los van je ouders of maak je je los? Gaat dat met een knal of langzaam? En wie begint dat proces? Het kind of de ouders?

Dit filmpje, dat overladen is met prijzen, geeft een prachtige visie op volwassen worden.

De ingrediënten van een goede liefdesrelatie

auteur Jasper Jobse43.447 keer gelezen

Goede liefde vinden betekent goed zoeken met al je zintuigen, je intuïtie en je verstand. En als je hem of haar gevonden hebt dan begint het poetsen, polijsten en verzorgen en … nog eens poetsen, polijsten en verzorgen.

De liefde is een mooi ding en een groots ding, héél groots. En zoals grote gebouwen een meerjaren onderhoudsplan nodig hebben, heeft de liefde dat ook.

Dit is wat een goede relatie goed maakt en houdt:

Lees verder →

Vader dochter

auteur Andries de Jong3.175 keer gelezen

Ze had haar vader verteld over de scheiding. Over dat ze het niet meer volhield met iemand die, helemaal sinds ze kinderen hebben, niet meer haar man maar vooral haar vader is. Dat ze al een vader heeft, die het haar moeilijk genoeg maakt om van te houden. En dat ze vrijheid wilde, ook als die duur betaald moet worden en nog ver weg is.

Vader vond haar onverstandig. Vooral financieel. Echt iets voor haar om zoiets oppervlakkigs en ondoordachts te willen. Maar hij wilde wel helpen. Hij had lang nagedacht. Gewikt en gewogen. Helaas kreeg hij het net niet rond om het huis over te kopen, zodat zij er zou kunnen blijven met de kinderen. Nog voordat ze daar boos over kon uitvallen, openbaarde hij plan B. Ook hier had hij goed over nagedacht: “Je moet een rijke man vinden, eentje die wel goed voor je zorgt en een huis heeft.”

Een bijdrage van Andries de Jong. Foto: Flickr

Niemand is de vijand van zijn eigen wortels

auteur Jasper Jobse3.092 keer gelezen

Else Marie van den Eerenbeemt is een begenadigd en bekend familietherapeute, docente en onderzoeker. In dit interview verteld ze prachtig over loyaliteit.

Iedereen heeft wortels. Je wortels zijn waar je vandaan komt en bij wie je vandaan komt. Je wortels hebben je gemaakt tot wie je bent.

Lees verder →

Drama queen

auteur Jasper Jobse3.188 keer gelezen

We zijn allemaal kind geweest. En we hebben allemaal geleerd hoe je iets voor elkaar kunt krijgen bij een van je ouders. Je kent het wel van die uitspraken: “Van mama mocht het wel” terwijl dat dan niet waar was, maar zo kon je langer buiten spelen.

Dit korte filmpje laat dit prachtig zien met een flinke portie drama. Niet alleen door een meisje de hoofdrol te geven, maar ook omdat ze iets doet dat erg ver gaat…

Lees verder →

Alles voor de glimlach

auteur Jasper Jobse3.056 keer gelezen

Ik krijg nog al eens de vraag van cliënten waarom we ons gedragen zoals we doen. Dat is een grote vraag. Een vraag waar ik geen sluitend antwoord op heb. Wat ik wel weet is dit.

Gedrag leren we aan als reactie op de omstandigheden waarin we worden geboren en opgroeien, en vaak doen we na wat we voorgeleefd kregen.
Kortweg gezegd: er gebeurt iets en een kind geeft het best mogelijk antwoord gegeven de vermogens, kennis en ervaring die hij/zij heeft. Vaak niet eens letterlijk door iets te zeggen, maar vooral door iets te doen of te laten. En dan gebeurt er weer iets en daar reageert het kind weer op. Als dat wat het kind doet tot een verbetering van de situatie leidt, dan zal dat kind dat blijven doen tot het een betere gedraging ontdekt.

Lees verder →

Kerst en mijn vader

auteur Jasper Jobse3.068 keer gelezen

Kerst komt er weer aan. Kerst is, hoe je het ook wendt of keert, verbonden met familie. Voor de één omdat ie bij zijn ouders of schoonouders gaat eten, voor de ander omdat ie dat juist niet doet. En weer een ander zou wel willen maar heeft geen familie meer.

In het echt of in gedachten zijn we er bewust en onbewust allemaal mee bezig. Kerst laat je voelen of je erbij hoort of niet. Kerst laat je ook voelen waar je bij zou willen horen. Maar misschien kun je niet, wil je niet of durf je niet. Omdat hij of zij ook altijd komt en het dan niet gezellig meer is. Of ze hebben je niet gevraagd. Of je moet werken omdat zieke en oude mensen ook zorg nodig hebben met kerst.

Lees verder →

Mick

auteur Nils Smit2.810 keer gelezen

Mick is cool. Hij draagt coole skaterskleren, altijd van een of ander hip merk. Bovendien rapt hij. Niet alleen playbacken, nee, Mick rapt écht! Sterker nog: hij componeert, met behulp van een vriend van zijn vader, zijn eigen rapmuziek! Mick is ook aardig, maar… Het moet natuurlijk niet te dol worden! Als rapper heb je een image en daar hoort bij dat je af en toe ook behoorlijk kortaf moet kunnen zijn. Niet erg, iedereen begrijpt dat.

Lees verder →

Er was eens niet

auteur Marina Noordegraaf3.830 keer gelezen

Onlangs vertelde verhalenvertelster Mirjam Mare het verhaal van Vasalisa. Een feest van een verhaal voor een ieder die zijn weg zoekt, en niet die van een ander.

Het sprookje Vasalisa

Vasalisa begint met “er was eens en er was eens niet” om je erop attent te maken dat in de verhalenwereld niets is wat het lijkt. Vasalisa is nog een kind als haar moeder sterft. Op haar sterfbed geeft ze haar dochter een lappenpopje die haar altijd hulp zal bieden. Vasalisa’s stiefmoeder en stiefzussen kwellen haar en laten haar hard werken.

Lees verder →

De kleine ridderman

auteur Eric de Waard3.440 keer gelezen

In mijn praktijk kom ik regelmatig leidinggevenden tegen die me vragen wat ik voor hen kan betekenen. In veel gevallen wordt de vraag gesteld of ik de mensen van een afdeling of team naar een hoger plan kan tillen. Grote woorden die er eigenlijk op neerkomen dat men de medewerkers de mogelijkheid biedt zichzelf te ontwikkelen. Ik ben telkens blij als ik dergelijke managers tegenkom. Maar bij deze blijdschap is er een andere kant, die in organisaties vaak uit het oog verloren raakt.

Lees verder →

Buideldier de tassendief

auteur Marina Noordegraaf4.433 keer gelezen

Buideldier had een buidel. Altijd al, voor zover hij zich kon herinneren. Had buideldier nog een heel bescheiden exemplaar; zijn vader en moeder hadden een heuse tas! Het ware zulke joekels dat hij soms betwijfelde of er eigenlijk wel een papa en mama achter scholen. Dat vond hij jammer. Als hij zijn ouders niet goed kon zien, zouden ze vast en zeker ook niet zo’n al te best uitzicht hebben op hem. En dat had hij wél nodig: gezien worden. Buideldier wilde zo graag dat zijn ouders hun tas even weg zouden leggen. Al was het maar één keer om even hallo te zeggen tegen hun zoon, buideldier. Maar dat gebeurde niet.

Lees verder →

Nee zeggen

auteur Jasper Jobse8.167 keer gelezen

Wat is het toch soms moeilijk om nee te zeggen. Ik worstel er zelf nog wel eens mee en mijn cliënten dikwijls. Hoe komt dat? Waarom is dat drieletter woord soms zo beladen? Waarom kan het voelen alsof het heiligschennis is om nee tegen iets te zeggen? En waarom belanden we op feestjes waar we niet heen wilden?

Lees verder →

Chillen

auteur Liesbeth Jongkind3.481 keer gelezen

Ik heb twee pubers die – ik zeg het er meteen maar bij – weinig voor school hoeven doen en toch goede cijfers halen. Dus die alle tijd hebben voor iets dat jammer genoeg nog niet bestond toen ik een puber was: chillen. De tijd die wij overhielden als ons huiswerk af was, brachten wij door met onze moeders helpen boodschappen doen en de was opvouwen. En véél buiten uit het zicht te blijven, zodat er geen nieuwe klusjes voor ons verzonnen konden worden. Mijn pubers van dertien en zestien jaar lijken alle tijd van de wereld te hebben. Huiswerk? Dat maken ze in één van de vele wegens docententekort uitgevallen lessen op school. Tijd na schooltijd is vrije tijd. En natuurlijk gebruiken ze die niet voor iets wat een volwassene nuttig zou kunnen vinden. Ze chillen.

Lees verder →