Wat doet u als uw schoonmoeder zichzelf alweer uitnodigt voor het eten en u heeft er helemaal geen zin in? Gaat u dan met uw partner ruzie maken? “Je weet toch dat ik daar geen zin in heb”, “we hadden toch afgesproken dat je dat eerst zou overleggen?”, “Ga maar bij je moeder wonen als je haar liever om je heen hebt dan mij”, of zegt u gewoon tegen uw schoonmoeder, “sorry even geen zin in je bezoek, we bellen wel weer”. Zo zou ik het zeggen. Gelukkig voor haar heb ik geen schoonmoeder.
Ik floep er altijd uit wat ik denk. Soms valt het in een groep mensen opeens stil. Dan weet ik hoe laat het is… “oh, ik was zeker weer niet subtiel?” Begint of iedereen te lachen OF het blijft stil. Dan was het dus echt erg.
Vroeger was er een meisje dat mijn vriendinnetje wilde zijn, maar ik niet de hare. Ik liep in een pauze door de gang en zag daar een juf op mij af komen stormen. Ze leek op een briesend nijlpaard. Het meisje al sleurend achter haar aan. Ik moest mijn excuses aanbieden, een hand geven en zeggen dat ze best mijn vriendin mocht zijn. Dat meisje stond er in tranen bij. Ik wilde niet rot doen, “er zijn vast wel anderen die je vriendin willen zijn”. Het briesende nijlpaard ging nog harder briesen en het huilende aanhangsel stortte zich tegen haar aan. Tot op de dag van vandaag ben ik zoekende om mij subtieler uit te drukken.
Als een vriendin voor de zoveelste keer vertelt wat er allemaal in haar relatie niet goed gaat, geen enkele stap zet om daar zelf iets aan te veranderen en vraagt: “je vindt zeker dat ik zeur”. Dan probeer ik tegenwoordig te antwoorden: “waarom denk je dat?” Dat trucje heb ik van mijn psycholoog afgekeken. Zo creëer je tijdwinst om na te denken over je volgende subtiele reactie. “Nou omdat ik het steeds over mezelf heb en zo, vind je niet dan?” Ik haal diep adem: “en wat ga je daar aan doen?” Die heb ik zelf bedacht. “Dus je vindt dat ik zeur?” Wat kan ik hier nu nog bedenken aan tactische opmerkingen….. “Ja, je zeurt”.
Ik heb met vrienden afgesproken dat ze mij erop wijzen als ik TE niet subtiel ben. Helaas heb ik veel softe vrienden. Die vinden het juist geweldig dat ik zeg wat zij niet durven zeggen. Dus daar heb ik niets aan. Dat ga ik ze vertellen.
Maar hoe?
‘Maar je gaat dus niks meer voor ze doen?’ vroeg een vriendin me laatst. ‘Nee’ zei ik dapper. Helemaal overtuigd was ik daarvan nog niet. Maar soms helpt het om dat stuk maar gewoon te negeren. Om door te gaan met dat waarvan je zeker weet dat het goed is, maar waar de rest van je lijf nog niet van onder de indruk is. Door angst voor het onbekende en wonderlijke maatschappelijke condities die je ooit aangeleerd hebt.
‘Echt niets meer?’ vroeg ze nog een keer. Het is natuurlijk niet voor niets een vriendin. Die laten zich namelijk niet zo makkelijk afschepen met een simpel ‘Nee’. ‘Nee’, zei ik nogmaals. ‘Maar als ik alleen nog maar brood met pindakaas kan eten, dan denk ik er heus nog wel 3x over na..’ ‘Oh…. zie je wel’, was haar laatste lachende reactie.
Een tijdje geleden was er een bericht in de krant dat me raakte. Ik kende de mensen niet. Het was in een ver land. En het liet me niet ‘koud’.
Het ging over twee mensen die te ver waren gegaan. Ze waren zo ver gegaan omdat ze iets wilde bereiken. Dat wilde ze zo graag dat het één van de twee zijn leven kostte. En daarbij hadden ze niet zo’n beetje pijn moeten verduren, maar zoveel dat ik me er onmógelijk een voorstelling bij kan maken.
De mannen waren ‘vergeten’ naar hun lijf te luisteren
Ik zal vertellen wat er in dat nieuwsbericht stond. Het was de finale van het WK sauna zitten in Finland. Twee mannen hadden alle voorrondes gewonnen en samen zaten ze in een sauna van 110 graden celsius!? Dat is ruim boven de temperatuur waarbij water kookt. Wie het langst zou blijven zitten… zou wereldkampioen zijn. Beide mannen kregen echter tot bloedens toe brandblaren en moesten er door de organisatie uitgehaald worden. De Rus overleefde het niet, en de Fin lag zwaarverbrand in coma. (De beste man is gisteren uit zijn coma gekomen na bijna 60 dagen).
Al na het boren van het eerste gat voelde ik dat ik even moest stoppen
Pas een paar dagen na dit bericht begreep ik waarom me dit zo raakte. De mannen waren ‘vergeten’ naar hun lijf te luisteren. Dat lijf had natuurlijk allang geschreeuwd: “ga nu die sauna uit!!!!” maar de mannen bleven zitten. Ze wilde winnen.
Ik wilde onlangs ook winnen. En niet eens van een ander. Ik ging boven mijn hoofd vijf gaten boren in een 7 mm dikke stalen balk. Al na het boren van het eerste gat voelde ik dat ik even moest stoppen, dat het te veel kracht van me vroeg. Maar ik dacht: ik doe die andere vier ook nog even snel, dan ben ik klaar. En klaar was ik daarna. Met veel meer dan met die gaatjes. Mijn schouder en nek zaten zo vast dat ik twee dagen van de pijn niet kon slapen.
Hoe vaak gebeurd dat niet, dat we niet naar ons lijf luisteren. Wanneer het zegt vandaag geen alcohol te willen, op tijd in bed te willen liggen, niet meer vroeg op te willen, geen stenen meer te sjouwen, de afwas vandaag niet te doen.
Wat ga jij vandaag wel of juist niet doen?
Wat is het toch soms moeilijk om nee te zeggen. Ik worstel er zelf nog wel eens mee en mijn cliënten dikwijls. Hoe komt dat? Waarom is dat drieletter woord soms zo beladen? Waarom kan het voelen alsof het heiligschennis is om nee tegen iets te zeggen? En waarom belanden we op feestjes waar we niet heen wilden?
