Nieuwsberichten met als sleutelwoord: aandacht

Zweethut

“Ik denk dat ik een sauna in het bos ga bouwen”, zei Felix op de warmste nacht van de herfst.

“Ik ga met je mee”, zei ik.
“Ik ook”, zei Diego, een vriend van Felix.

De gedachte om de hele nacht in een bos te zijn, maakte me rustig. De laatste weekends spendeerde ik vooral in cafés met mijn voornaamste attributen: alcohol, sigaretten en andere verdovende middelen.

Felix zette een stoof op een open plek in het bos en gaf me een zaag: “Gaan jullie even takken zagen voor de sauna?”, vroeg hij ons. En zo stond ik om elf uur ‘s nachts de takken van een boom te zagen en dacht: dit is het leven. Geen verdovende middelen, geen vals lachende gezichten op feestjes. Leven is de takken horen kraken.

Lees verder

Ik tweet. Jij twittert. Wij twitteren.

‘Ik werd gek van al jouw tweets uit Achlum’, zei iemand gisteren tegen me. Het is een aardig iemand, dus dan kun je zoiets makkelijk hebben. Maar in alle eerlijkheid moest ik wel ’Ik ook’ antwoorden.

Ik vond het echt 3x niks al dat getik van al die letters gedurende de dag. De normale mens zal zich nu afvragen waarom ik dan in hemelsnaam zoveel berichtjes het luchtruim in stuurde. En alweer moet ik zeggen dat ik mezelf dat ook afvraag.

Een verklaring is niet heel ingewikkeld: Het was de eerste dag dat ik weer mobiel internet had. Daarbij zag ik voor het eerst in Friesland (het homebase) mijn rechter- en mijn linkerhersenhelft samen komen. En stond ik voor het eerst op zo’n enorm overgeproduceerd evenement dat ik de hele dag voelde dat ik sowieso iets miste. Wat ook zo was. En Ja. Dan ga je domme dingen doen.

Maar waar ik mezelf als ‘losgeslagen persoon – just for a day’ zag, waren er anderen die dit vaker zo doen. En tot afgelopen zaterdag begreep ik dat niet zo goed. Hoe kun je nu ‘In het moment’ zijn, als je op datzelfde moment de wereld op meta niveau vertelt wat je moment was. Dat gaat niet. In het moment zijn is namelijk altijd maar die ene fractie van die ene seconde. Een zucht waarin je voelt dat alles één is. En zodra je het vangen wilt is het weg. Ben je het kwijt. En treedt er onmiddelijk gemis op. Een eeuwige cyclus van geboren worden en weer doodgaan…

In het moment zijn is altijd maar die ene fractie van die ene seconde

Voor ik verzand in een filosofische uiteenzetting waarin ik ook de Periode van de Verlichting er nog even bij betrek (want verdomd, wat past die goed bij dit item), terug naar waar het begon. Ik op dat weiland in Achlum. Met teveel tweets. En hoewel ik gelukkig was, had ik ook voortdurend het gevoel dat ik iets misste. Nou lag dat stukje niet helemaal alleen aan mij, want ze hadden 200 sprekers in 6 uur gepropt: Dat gaat dus niet. Zoals een Japanner in 21 dagen heel Europa ‘doet’, zo was ik een Fries die in 6 uur heel Achlum ‘deed’. Een volslagen losgeslagen illusie.

En al die tweets. Van mij. Van de buren op het houten bankje in de tent. Of naast me in de gymzaal. Of achter me op het weiland in de stromende regen. Al die tweets. Van ons. Van iedereen, zijn altijd ‘Naast het moment’. We proberen vast te leggen wat we meemaken, zien, horen, voelen, denken en ervaren. Maar ons moment is al vervlogen zodra we het beeldscherm en de 140 karakters naderen.

Ik zat eens bij een lezing van Andrew Keen die een prachtig betoog hield over het verloederen van de maatschappij door ons fijne internet, en terwijl de man dit uitsprak zag je de halve zaal strijdlustig tikken op een ipad. Het moet niet gekker worden. Allemaal ‘Naast het moment’ denk ik nu.

En wellicht worden we niet tot in onze kern gelukkiger van twitteren. Wellicht is het een uitvinding die anders te gebruiken is. En grijpen we nu telkens ‘Naast het moment’, net zoals de Japanners die in Azië hun 6.000 foto’s scannen en aan vrienden laten zien waar Volendam lag. Maar ondertussen vergeten zijn waar ze waren toen ze dat lekkere visje aten. Wellicht. Geluk zit tussen al die regels door. En in alles wat er niet geschreven is. Dus herinner ik me nu vooral de wind uit Achlum. De zon door het wolkendek. De lach op het gezicht van een meisje, de blikken in de regen en hoe de koffie smaakte. En ik zal er geen letter over twitteren.

Een gastbijdrage van Annette Dölle, Foto: Wendren Milford Flickr