In therapie op tv

Gisteren is de serie In therapie weer begonnen bij de NCRV. Zes weken lang kun je je deze zomer iedere werkdag om 22:45 uur op Ned 2 verlustigen aan botsende mensen die worstelen met hun verlangen en onvermogen het leven vorm te geven.

In therapie is leuk om naar te kijken. Het is ontroerend, en soms knettert het en zindert de spanning van je scherm. Bijna alles wat er speelt in therapie en ook daarbuiten, komt aan bod. Wat kun je wel en niet doen als therapeut? Kun je houden van mensen in een werkrelatie? Hoe ver gaan cliënten als ze de weg kwijt zijn? Mag je als cliënt je therapeut manipuleren?

Ik ben zelf in psychotherapie geweest, dus ik herken er veel in. Zoals bijvoorbeeld het zwijgen van de therapeut wat uren lijkt te duren. En de cliënt die daar dan boos over wordt alsof zijn eigen vader hem zojuist verboden heeft gelukkig te worden. En de therapeut die vragen stelt die de cliënt zelf ook wel had kunnen bedenken. Waarop de cliënt zich daarover gaat opwinden, en dan tòch op een nieuwe gedachte komt.

In de zes weken die de serie duurt volg je psychotherapeut Jonathan Franke. Op een vaste dag in de week ontvangt hij zijn cliënten in een praktijkruimte die meer op een woonkamer lijkt dan op een praktijk. En daarmee krijg je als kijker al het eerste signaal dat werk en privé wel eens door elkaar zouden kunnen gaan lopen. Die vaste dag in de week geldt niet alleen van Jonathan maar ook voor jou als kijker. Op maandag zie je Paul, op dinsdag Sacha, woensdag Simon, donderdag Wouter en op vrijdag Marit. Een erg leuke vondst.

De serie oogt realistisch en dat is een grote verdienste. Maar hij is niet realistisch. Het is televisie, de sessies zijn ingedikt, aangezet, uitvergroot en stereotyp. Echte psychotherapie kent soms een traagheid die veel kijkers zou doen wegzappen. En veel psychotherapeuten zijn in hun echte leven niet zo boeiend. Maar Jonathan is dat zeker wel! En de thema’s die aan bod komen, zoals rouw, gezien willen worden, en gebrek aan zelfvertrouwen, liefde of verlangen zijn de echte thema’s in psychotherapie.

Het fundament onder de serie zijn de acteurs. Je kijkt naar scènes met ‘pratende hoofden’. Meestal levert dat stomvervelend saaie tv op, of het wordt zo plat als een soapserie. Maar hier niet. Het wèrkt. Het is net alsof je echt contact met ze hebt. Alsof je ze kent. En dat is weer net als èchte therapie. De acteurs laten je voelen hoe het is om bekeken te worden en kwetsbaar te zijn. Bekeken te worden door een psychotherapeut die zijn leven helemaal op de rails lijkt te hebben, terwijl jij als cliënt met je handen in het haar zit.

Mocht je een keer een avond niet kunnen kijken, dan kun je de afleveringen op de website terugkijken.