Na een tijdje kom ik ook

De dood speelt altijd een rol in ons leven. Doordat hij aanwezig is of omdat we druk zijn hem buiten de deur te houden. In het leiden van familieopstellingen kom ik ook met de dood in aanraking. Steeds zie ik dan weer dat niet de dood een ‘probleem’ is. Maar dat mensen worstelen met wat de dood nu is. Ze hebben iemand direct losgelaten en lopen daarom vast (“ik ging na twee dagen gewoon weer aan het werk”). Of ze laten iemand na jaren juist niet los (“ik voel mijn moeder iedere dag naast me staan”). Ik spreek veel mensen die niet weten wat ze moeten met het concept de dood. En dat is ook het moeilijke eraan. Het niets is niet te be-grijpen.

Een goede manier van omgaan met de dood is iemand een plek in je hart geven èn iemand laten gaan. Dat laten gaan daar bedoel ik mee, dat je hardop kunt zeggen tegen degene die er niet meer is: “Je mag gaan. Ik leef nog een tijdje en dan kom ik ook”.

Deze laatste zinnen ontroeren me keer op keer wanneer ze gezegd worden in een opstelling. Hoeveel opstellingen ik ook geleid heb. Ze blijven me raken. En soms brengen ze me weer even bij wie ik zelf verloor.

Dat gevoel kom ik dus veel tegen in familieopstellingen. Maar niet in films. Tot ik deze korte film tegenkwam. Hij laat je voelen dat de dood en het leven dichterbij elkaar staan dan je denkt.

Hij duurt 15 minuten is met erg veel liefde en vakmanschap gemaakt. Neem er de tijd voor. Of bewaar hem tot vanavond of voor in je weekend.

Een bijdrage van Jasper Jobse
Director, Screenwriter, Producer: Bernardo Nascimento
Cast: Clive Russell, Francisco Tavares, Guilherme Mendonca