Tweelingtoestanden

MAMMMAAAHH! De sirene gaat, oh nee toch! Mijn dochter van tweeënhalf. Samen met haar tweelingbroertje lag ze te slapen in haar bedje. Ik kom boven. Allebei zijn ze wakker.

Slaapdronken kijkt ze me aan. Ik ben geschrokken. BOEHOOE MAMAAH! “Er is een paardje in mijn kamer.” Een Paardje?!?! Ik zie niets…. Ik realiseer me iets wat ik heb gelezen over kinderangsten;

“Het is van groot belang dat de peuter serieus wordt genomen in zijn ervaring met angst, het wegwuiven of wegrationaliseren van het monster, of het kind betichten van een rijkelijke fantasie of aanstellerij is niet de oplossing. Het best kan de ouder het denkbeeldige monster of beest wegjagen waarin het kind zich begrepen en ondersteund voelt”.

Dus wat doe ik?…, stoer als ik ben, zeg ik: “Zal mama voor jou het paardje wegjagen?” Volledig begrepen staart ze me met betraande ogen aan JAH! De opluchting is er en ik voel me nu al de held van de dag. Ik klap hard in mijn handen en zeg:”Weg jij paard!” (wat had je gelachen als je me had zien staan)

Opgelucht leg ik de kleine meid in haar bedje, naast haar broertje. Ik haal opgelucht adem en maak aanstalten om de kamer te verlaten. Nu begint haar broertje te huilen…… MAMAAAH IK WIL OOK HET PAARDJE ZIEN…

Foto: Chris Marquardt Flickr