Mick is cool. Hij draagt coole skaterskleren, altijd van een of ander hip merk. Bovendien rapt hij. Niet alleen playbacken, nee, Mick rapt écht! Sterker nog: hij componeert, met behulp van een vriend van zijn vader, zijn eigen rapmuziek! Mick is ook aardig, maar… Het moet natuurlijk niet te dol worden! Als rapper heb je een image en daar hoort bij dat je af en toe ook behoorlijk kortaf moet kunnen zijn. Niet erg, iedereen begrijpt dat.
Mick’s ouders zijn ook aardig. Niet cool maar wel hip. En nu hebben ze ook nog eens een hip huis gekocht. Helaas niet hier in de stad maar ergens in West-Friesland. En dan mag je nog zo cool en independent zijn, als je elf bent verhuis je gewoon met je ouders mee. ‘Vertel je het zelf, Mick?’ vroeg ik toen ik het nieuws net van zijn moeder had gehoord. ‘Yo, meester!’ antwoordde Mick cool.
Maar eenmaal in de kring werd het moeilijk. Mick probeerde krampachtig het nieuws op een coole manier te brengen maar een image kan niet tegen écht verdriet op. Een grote, dikke traan rolde over zijn wang naar beneden. Het was doodstil. ‘Stop je verdriet in een rap, man!’ Iedereen keek verbaasd naar Joost. Joost is een wannabe rapper: niet zo erg cool maar wel erg aardig. ‘Ga ik doen…’ antwoordde Mick en hij keek Joost dankbaar aan.En toen iedereen terugkeerde naar z’n plaats gaven Joost en Mick elkaar een handshake. Zoals echte rappers doen…
Nils Smit is werkzaam op een basisschool.
