In 2002 werd ik ontslagen. Ik kon mijn baas wel wat. Ik fantaseerde over stenen door de ruiten van zijn villa. Uiteraard bleef ik gewoon thuis en bleven de stoeptegels daar waar ze horen, in zijn stoep.
Waarom ik zo boos was? In mijn hoofd was mijn carrière uitgestippeld. Ik zou een paar jaar redacteur zijn en daarna zou ik langzaam doorschuiven naar het vak van regisseur. Ik had besloten dat ik op mijn plek was. Ik hoorde bij Het Klokhuis en zijn redactie. Nee, onze redactie. Zo voelde het.
Dat ik flink op mijn tenen moest lopen om mijn werk te kunnen doen had ik nog niet in de gaten. Ik was nog jong en ik moest nog veel leren, vertelde ik mijzelf. Dat ik na ruim 30 afleveringen maken, het ook wel een beetje gezien had, had ik ook niet in de gaten. Dat ik vreselijk baalde dat we met collega’s hoogst zelden naar elkaars afleveringen keken (dat moest je thuis maar doen), nam ik ook voor lief. Dat ik 3 uur per dag in de trein zat, en soms zelfs moest staan, nam ik ook voor lief.
Dus toen de eindredacteur mij ontsloeg (mijn vijfde tijdelijke contract niet in vast wilde omzetten), stortte mijn carrière in. Knal en het was over. Alsof ik als fulltime marathonloper plots in een rolstoel kwam.
Ik vertelde mijzelf dat het zijn schuld was. Dat hij niet zag dat ik op mijn plek was. Ik bleef vasthouden dat ik daar thuis hoorde. Ik schreef zelfs een boze brief naar de directeur (die wijslijk niet reageerde). Het duurde even voor ik begreep dat de beste man mij het mooiste cadeau gaf dat mijn carrière (voor zover zo’n ding bestaat) kon krijgen.
Dit prachtige filmpje laat heel erg leuk zien en voelen waar op je plek zijn in werk over gaat.
