Hoe vaak hoor je niet dat:
- de klant centraal staat
- continue de focus ligt op het toevoegen van meerwaarde
- voortdurend innoveren het doel is
- veranderingen structureel zijn en dienen te worden geconsolideerd
- doelmatigheid van de bedrijfsvoering onverminderd actueel blijft
- betekenisvolle waarden worden geplaatst in meerjarig perspectief
Na het typen van deze woorden krijg ik zin mijn mond met zeep te wassen. Ik geef het direct toe: dit is de slechtste inleiding die ik ooit schreef. Glashard ga ik hier voorbij aan mijn motto: als het mijn hart niet raakt, raakt het die van de lezer ook niet. En precies daarom doe ik het. Omdat de leegheid van dit kantoor- en managersjargon me juist zo raakt.
Bovenstaande zinnen komen uit mensen. Mensen die niet werkelijk volwassen willen worden. Mensen die de taal van het schoolplein waarmee ze destijds in de gratie hoopten te vallen bij klasgenootjes, verruild hebben voor de taal van de kantoortuin waarmee ze in de gratie hopen te vallen bij kantoorgenootjes. Het is napraten pur sang. Er wordt niets gezegd. Het zijn de lokroepen van kantoorkrekels die elkaar napraten in de zinderende warmte van een royaal salaris.
Beste vergadertijgers: als doelen zijn uw woorden niet SMART. Ze zijn noch specifiek, meetbaar, acceptabel, realistisch noch tijdgebonden. Uw woorden zijn geen stip aan de horizon om naar toe te reizen, maar slechts een muffe geur uit een moeras.
Beste beleidsblaters: in uw uitspraken komen de twee belangrijkste ingrediënten van ons bestaan; mensen en gevoelens, niet voor. Uw dochtertje van vijf begrijpt uw woorden niet (zoals ze ook niet begrijpt waarom papa nooit voor achten thuis is, terwijl zijn auto wel 200 km/uur kan).
Beste kantoorkrekels: u vergeet dat u werkt bij een gewoon bedrijf voor gewone mensen. U dient Houston (klik) te bellen. U heeft een probleem.
een column van jasper jobse, Foto: clement
